Marianne Timmer neemt afscheid van M wave

Marianne Timmer

Tot ziens Nagano, vaarwel M-Wave

HEERENVEEN - Het was een indrukwekkend moment, afgelopen dinsdag in de RAI. Helaas was ik zelf niet aanwezig, omdat ik net teruggekeerd was uit Japan, maar uiteraard zou hij ook mijn stem hebben gekregen. Ik heb het hier natuurlijk over de uitverkiezing van zwemmer Maarten van der Weijden tot sportman van het jaar en over het feit dat hij vervolgens op het podium meteen zijn pensionering bekendmaakte.

 

Het is voor hem een prachtig afscheid geworden. Olympisch goud winnen, na eerst al acute leukemie overwonnen te hebben, maakt dat hij voor veel mensen een inspiratiebron is geworden. Dat laatste moet hem een geweldig gevoel geven.

Zelf heb ik ook afscheid genomen. Niet van mijn carrière, want dat moment laat nog veertien maanden op zich wachten. Wel van de M-Wave in Nagano, aangezien daar volgend seizoen geen internationale wedstrijd wordt gehouden. Toen ik dan ook zondagmiddag na afloop van de World Cup het stadion uitwandelde en de glazen deur zich achter me had gesloten, was ik me er terdege van bewust dat het voor mij de laatste keer was. En ik moet bekennen dat ik er toch wel een klein beetje weemoedig van werd.

Tot ziens Nagano, vaarwel M-Wave. Nooit meer schaatsen in die prachtige hal die me zoveel heeft gebracht. Twee keer olympisch goud, een wereldtitel sprint, een zilveren medaille op de WK afstanden en diverse podiumplaatsen in World Cupverband. Voor mij zal Nagano altijd een heel bijzondere plek blijven. Wellicht kom ik er ooit nog wel eens terug, maar zeker niet meer als actief schaatser.

Graag had ik afgelopen zaterdag en zondag in stijl afscheid van de M-Wave genomen, maar ik kan hier helaas niet schrijven dat ik een bevredigend World Cupweekeinde achter de rug heb. Ik had graag een paar stapjes willen maken. Om één of andere reden kon ik echter de focus niet vinden. Wellicht had het ermee te maken dat het een gedevalueerde World Cup was óf dat het allemaal net even tegenzat voor mij, maar dan nog ligt de verantwoordelijkheid bij mezelf. Ik kon gewoon de concentratie niet vinden, het juiste gevoel niet opwekken.

Bovendien schoot het vlak voor mijn wedstrijd ook nog eens in mijn lies. Het was weliswaar geen ernstige kwetsuur, maar je moet er toch weer rekening mee houden en het haalt je uit je ritme. Kortom, het was voor mij een frustrerend tripje naar Azië, want een week eerder in Changchun ging het ook niet echt naar wens. De hele reis is me dan ook zwaar gevallen, zeker omdat je twee weken lang - mede vanwege de kou - ook nauwelijks iets anders ziet dan hotel en ijsbaan. Gelukkig ben ik nu weer even thuis, waar de kerstboom al is opgetuigd en waar ik samen met Henk de feestdagen zal doorbrengen. We missen momenteel allebei even de wind in de zeilen, want ook bij Feyenoord loopt het bepaald niet lekker. Maar zowel Henk als ik hebben er vertrouwen in dat het goed komt.

Vanaf nu richt ik me volledig op de NK sprint, over ruim twee weken in Groningen. Voor mij wordt het - net als voor iedereen - een ontzettend belangrijk toernooi, waar plaatsing voor de WK sprint in Moskou valt te verdienen. Deze dagen staan voor mij nog in het teken van het herstel en het bijkomen van de jetlag, maar vanaf komende week gaan we vooral aan de snelheid en de timing werken.

De tijd dringt, maar op de NK móet ik in topvorm zijn. Men zal dat toernooi voor mij echt niet een weekje verplaatsen. Dus ik zal er alles aan doen om op het juiste moment goed te zijn. Ik hou er dan ook absoluut geen rekening mee dat ik me bijvoorbeeld niet zou plaatsen voor 'Moskou'. Dat is negatieve energie. Ik ben vastbesloten er het beste van te maken.